احمد رضا احمدی / کانال تلگرامی کتابدونی

احمدرضا احمدی ۳۰ اردیبهشت ۱۳۱۹ در کرمان متولد شد اما به دلیل شغل پدرش در سال ۱۳۲۶ به تهران آمد. او دوران تحصیل را در این شهر گذراند و از بیست سالگی شروع به سرودن شعر نمود. اولین مجموعه اشعار او در سال ۱۳۴۱ تحت عنوان "طرح" منتشر گردید. 

او در سال ۱۳۴۳ به همراه نادر ابراهیمی، اسماعیل نوری علاء، مهرداد صمدی، محمدعلی سپانلو، بهرام بیضایی، اکبر رادی، جعفر کوش‌آبادی، مریم جزایری و جمیله دبیری گروه "طرفه" را با هدف دفاع از هنر موج نو تأسیس کردند. انتشار دو شماره از مجلهٔ طرفه و تعدادی کتاب در زمینهٔ شعر و داستان از فعالیت‌های این گروه بوده‌است.

احمدرضا احمدی سال ۱۳۴۹ همکاری با کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان را شروع کرد و تا سال ۱۳۵۸ در سمت مدیر تولید موسیقی برای صفحه و نوار ماند. از این سال تا زمان بازنشستگی یعنی سال ۱۳۷۳ در بخش انتشارات کانون پرورش فکری کودکان و نوجوانان به ویراستاری مشغول بود. 

به غیر از این او در فیلم "پستچی" به کارگردانی داریوش مهرجویی نیز بازی کرده بود و در فیلم "پنجره" دستیار جلال مقدم در کارگردانی بود. او در برخی از فیلم‌های ایرانی گوینده گفتارها بوده است.

این شاعر فقید توسط مرکز هنرمندان ایران به عنوان موسس و پایه‌گذار موج شعر نو و پیشگام سورئالیسم در ادبیات کودکان شناخته شده است. «سفر در شب» یکی از قوی‌ترین آثار احمدی است که به موضوع‌های اجتماعی، صلح، همزیستی، تحمل و همکاری اشاره می‌کند.

وی در زمان حیات خود موفق به دریافت جوایز زیادی از جمله جایزه ملی، فرهنگی و هنری (بیژن جلالی) برای مجموعه اشعارش در سال ۱۳۸۵ شد. اشعار وی به زبان‌های مختلفی از جمله عربی، ارمنی، انگلیسی، فرانسوی، آلمانی، ایتالیایی، ژاپنی و کره‌ای ترجمه شده است. «از بارانی که دیر بارید»، «میوه‌ها طعم تکراری دارند»، «هزار اقاقیا در چشمان تو هیچ بود»، «روزی برای تو خواهم گفت» و «هزار پله به دریا مانده‌ است» از آثار این شاعر است

همچنین او در نقاشی هم دستی داشت و نخستین نمایشگاه انفرادی نقاشی‌های احمدی با عنوان «هزار اقاقیا در چشم تو هیچ بود»، اردیبهشت ماه ۱۳۹۷ در گالری کاما برگزار شد.او در اواخر عمر از مشکلات جسمانی بسیاری رنج می برد و بارها در بیمارستان بستری شد .سرانجام احمدی پس از تحمل یک دوره  بیماری طولانی در بیستم تیرماه ۱۴۰۲ در سن ۸۳ سالگی درگذشت. 

شعری از او :

به این جهان آمده‌ایم
که تماشا کنیم
صندلی های فرسوده و رنگ باخته
سهم ما شد
انتخاب ما مرواریدهای رخشان
بود