بعد مکثی / سید مرتضی معراجی

بعد مکثی و سلامی
دست در آغوش
روی هم را خوب بوسیدیم
چند سالی بود
بی خبر بودیم از حال هم و حالا
یکدگر را باز می دیدیم

راستی او بود
با همان مهر و محبت
با همان رفتار
با همان دستان گرم دائما تبدار
چشم ها
            آن چشم
گونه و ابرو همان و
طرح چهره
با همان خط و خطوط
اما کمی پر رنگتر انگار

زلف ها هم
زانچه مانده
بیشتر میل سپیدی داشت
چند رشته نیز
مشکی و
نه آنچنانکه پیش از اینها بود
بلکه مثل دود
دودی
نه سپید و نه سیاه
شاید
سپیدِ تار

چند لحظه باز
مو به مو
سر تا قدم
               با بهت
همدگر را وارسی کردیم
خاطرات سالهای دور را
گویی به یک لحظه
پیش چشم خویش آوردیم

خواستم با بگویم
- با هزار افسوس-
طی این دوران
چه کردی با خود آیا
                            که
نشسته بر سرت
                      این گَرد؟

لب ز هم نگشوده
دیدم لب ز هم واکرد
گفت:
« زود آیا نیست
بر سرت این برف پیری مرد؟»

بعد هم مثل همیشه
ناگهان خندید

من دگر چیزی نگفتم
بی گمان
          چون من که اورا
او مرا
         بهتر ز من می دید

گرچه روشن گشته بود
                        از دیدن هم
لیک
ابر اندوهی
بر فراز آسمان یادهامان
                        سخت
                     می بارید.

#معراجیسیدمرتضی
@walehaner