دیوار و پنجره /سعید سلطانی طارمی

دیوار،
مایوس وار پنجره را گفت:
«آن سالها بهار که می آمد
مرغان سپیده‌های مرا پر می‌کردند
از عاشقانه‌ها
و تو مدام می خندیدی
و آن زن جوان
با چشمهای سبز
از تو به کوه و دشت جوانی می‌زد

حالا
گویی هزاره‌ی  ظلمات
                     توفان
                     ‏جنک
از من گذشته است و بهاری نیامده
آواز  عاشقانه‌ی مرغان
در یاس سرد و یائسه‌ای مرده‌ست.»


البته پنجره گرفته و ساکت ماند
و بغض هاش
تنها و بیصدا به گریه نشستند
۲۵/۱۲/۴۰۱