ستارهها را هر صبح دانه میکردم
مگر تو پردهدرِ بیبدیلِ شب باشی
و آسمان و زمین
یکسره
سریرِ تو باشد...
نمک به زخم که نه
به این پیالۀ موهومِ پُرستاره بپاش
مگر خیالِ گرفتارمان فغان گیرد
مگر حدیثِ من و تو
دوباره
جان گیرد.
تهران، ۲۴ اردیبهشت ۱۳۹۳