ترک / محمدعلی شاکری یکتا

همین که آینه درچشم شب ترک انداخت

گدازه های سکوتی درون سینه گداخت 

گذشت باد پرآشوب و برگ و بار بریخت

دمنده توسن طوفان به ریشه ها می تاخت

پرنده از افق چشم تو پرید و ندید

که باغ شب زده ات را چه آتشی بگداخت

شب عبوس به دیوار کوچه پرده کشید

خیال خام ز ناپختگی به کوره گداخت

همین که عشق به دلتای جان رسید و گذشت

به قلب ساحل و دریا ، چه تاب و تب انداخت

تو را که سینه پر از حرف بود و لب خاموش

فروغ آه  چه کس واژه واژه می پرداخت؟

چو تار و پود به سرپنجه ی تو بوسه نهاد

گرفت رنگ خوش و نقش عاشقانه نواخت

به دار ِقالی اگر نقش عشق می بینی

به زخم پنجه ی تو رنگ سرخ می انداخت.

**

*https://t.me/mayektashakeri