مرد غزل / حسن اسدی

ﺍﻫﺮﯾﻤﻦ ﭘﺘﯿﺎﺭﻩ، ﺍﻫﻮﺭﺍ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

هر زشتِ هزار آبله، ﺯﯾﺒﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

چون شیشه، ﺗﺮﮎ ﻣﯽﺧﻮﺭﺩ ﺍﯾﻦ ﺧﺎﮎِ ﻋﻄﺸﻨﺎﮎ

ﺩﺷﺘﯽ ﮐﻪ ﺯ ﺗﺐ ﺳﻮﺧﺘﻪ، ﺩﺭﯾﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺩﯾﻮﺍﻧﻪﭘﺮﺳﺘﺎﻥ، ﻧﻔﺲِ ﺟﺎﺭﯼ ﻋﺸﻖﺍﻧﺪ !

ﻫﺮ ﺩﻟﺒﺮ ﺧﻮﺩﺷﯿﻔﺘﻪ، ﻟﯿﻼ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﭘﯿﺮﺍﻫﻦ ﺷﻮﮐﺖ ﺑﻪ ﺗﻦ ﺯﺍﻍ ﻧﺒﺎﻓﯿﺪ

ﻣﺮﺩﺍﺑﯽِ ﻣﺤﻨﺖﺯﺩﻩ، ﻋﻨﻘﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺩﺭ ﺑﺎﻍِ ﺗﻤﺎﺷﺎ ﮐﻪ ﺷﺮﻓﺨﺎﻧﻪﯼ ﺷﺮﻡ ﺍﺳﺖ

ﻫﺮ ﻏﻨﭽﻪﯼ ﺍﺣﺴﺎﺱ، ﺷﮑﻮﻓﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺣﺘﯽ ﺑﻪ ﻃﺮﺑﺨﺎﻧﻪﯼ ﺧﻨﯿﺎﮔﺮ ﺍﻓﻼﮎ

ﺩﻝﻫﺎﯼ ﻣﺼﯿﺒﺖﺯﺩﮔﺎﻥ، ﻭﺍ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ

ﺑﺮ ﺳﯿﻨﻪﯼ ﻣﻦ، ﮐﻮﻩ ﻣﺤﺒﺖ ﺑﮕﺬﺍﺭﯾﺪ

ﺯﺍﻧﻮﯼ ﺩﻟﻢ ﺗﺎ ﺷﺪﻧﯽ ... ﺗﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺩﺭ ﺩﺍﯾﺮﻩﯼ ﺁﺗﺶِ ﻧﯿﺮﻧﮓ، ﺍﺳﯿﺮﻡ

ﺍﯼ ﮐﺎﺵ ... ﻧﻤﯽﺳﻮﺧﺘﻢ ﺍﻣﺎ ﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !

ﺩﺭ ﺣﻨﺠﺮﻩﯼ ﺧﻮﻧﯽِ ‏«ﺷﺒﺪﯾﺰ‏»، ﻏﺰﻝ ﻣﺮﺩ !

ﺷﺎﯾﺴﺘﻪﯼ ﺧﺘﻤﯽﺳﺖ ﮐﻪ ﺑﺮﭘﺎﺷﺪﻧﯽ ﻧﯿﺴﺖ !