ناگاه / محسن صلاحی راد

از سوگ تا سرود

 گاهی فقط دو گام

گاهی فقط دونت

و گاه هیچ یک نه و ناگاه

انگار سالهاست گذشته ست

 انگار... «نه، نه انگار 

برگرد تا ببینی آنجاست

،زخمی ،خراب خواب زده خسته، چشم بسته

 با حسرتش نشستی در پای سنگها...

 از ماه و از زمزد و مرمر گرفته تا 

زرنیخ و سنگیا)

ناگاه... «با خود آی...»

وز سنگها کناره بگیری

از سنگ واپسین هم

 زان) خرده سنگ ساکن کفشت هم

انگار سالهاست گذشته ست

انگار... «نه، نه انگار» 

برگردی و ببینی

«وهم و خیال نیست

یا هاله ای به حاشیه سنگی 

باور کن

«نزدیک تر که خوب ببینش

 آبی ست پا به پای تو ساینده

 رودی ست پابه پای تو آینده

از سنگ خاره تا تپش رود

 از سوگ تا سرود

 گاهی فقط دو گام

 گاهی فقط دو نت 

و گاه هیچ یک نه و ناگا

ه برگردی و ببینی

 آنجاست.