سی سه‌گانی / علیرضا فولادی

1

آسمان با دل تنگم گریان...؛

روی چترم باران...،

زیر چترم باران....

2

حیرانم از این حس؛

گلها همه زیبا،

من عاشق نرگس.

3

از خدایان پر،

وز خدا خالی‌ست؛

قلب ما سرزمینِ اشغالی‌ست.

4

برای او همین دو بال بس بود؛

دو بال ِ میله‌میله؛

پرنده یک قفس بود.

 5

بسیار دشوار است،

ماندن میان برگ و بی‌برگی؛

آه از میانمرگی!

6

لبخند می‌زنیم که: «رنجیده‌ست...»؛

گاهی ترور،

شلّیکِ حرفهای نسنجیده‌ست.

7

فکرِ مردارِ تازه‌اش در سر،

چشمِ این‌یک، به مرگِ آن‌دیگر؛

 لاشخور، از عقاب، تنهاتر.

8

گیسو به باد داد و مرا بر باد؛

با هستی‌ام چه می‌کند این آشوب،

این بهترین بهانه‌ی استبداد!

9

از میانِ تمامِ این گلها

آه! تنها یکی شکفته نشد:

دوستت دارمی که گفته نشد.

10

خشکسالی، سرِ شوخی دارد؛

چارده قرن، گذشته‌ست و هنوز

کربلا می‌بارد.

11

هرچند به ماندنش در این دنیا

جز تا سرِ ظهر، دل نمی‌بندد،

آدم‌برفی همیشه می‌خندد.

12

عشق من هم زمینی‌ست، اما

عین پاکی‌ست؛

عشق‌ من زیرخاکی‌ست.

13

این اوجِ یک تلاقیِ زیباست:

ساحل، همیشه اوّلِ دریا،

دریا، همیشه آخرِ دنیاست.

14

اگر تشنه بودیم،

اگر چشم‌درراه باران نشستیم،

چرا چترمان را نبستیم؟

15

دلخسته‌ام از این‌همه آدم‌حرفی؛

دلتنگ توام،

آدم‌برفی!

16

جا به جا آتشی برقرار است،

تا سیاوش چه اندیشه دارد؛

مرگ در ذهن ما ریشه دارد.

17

ماه، در پیش خورشید

بی‌فروغ است؛

عشق 2وم، 2روغ است.

18

پیچکی با نخ پوسیده‌ی خود گفت:

برنیاید به هوس، عشق؛

اعتماد است و سپس، عشق.

19

من که در عشق، سختم،

چند روز است،

عاشق یک درختم.

20

فردا...، همیشه فردا...، بس کن!

ای کاش زیر و رو شود «ای کاش»!

یک روز هم تو منجیِ خود باش!

 21

زندگی جنگِ سرد است؛

مرگ سخت است، اما

زندگی کارِ مردانِ مرد است.

22

ابرِ یک شهر، کمی بر سرِ جنگل بارید،

شیرها پیر شدند،

موشها شیر شدند.

23

دل به نوروز و کهنه‌روز نبند!

تا زمانی که سالها خوره‌اند،

عیدها ماهیانِ دلهره‌اند.

24

ای کاش عمری زنده باشد جوجه‌تیغی!

با خارهایش،

همواره دشمن می‌تراشد جوجه‌تیغی.

25

در خودش اسیر،

می‌رسد چه دیر،

لاک‌پشت پیر!

26

مرگ هم یک بهانه‌ست؛

باید از خود سفر کرد؛

زندگی، حسِّ یک رودخانه‌ست.

27

قلابِ تو در آب...،

من، پیشِ تو بر ساحلِ حسرت...،

من، ماهیِ بیتاب....

28

تلخ یا شیرین،

هرچه هست، این است؛

زندگی لیموی شیرین است.

29

آرام! اینجا زمین است؛

شاعر که باشی، برایت

پاییز، میدان مین است.

30

جنگ، یک حرفِ دیگر است، اما

خواه ناخواه زنده از خونیم؛

ما به گلهای سرخ، مدیونیم.