بهار بی‌برگی/ مهدی عاطف‌راد

بهار آمده اما بدون شادابی

بهار نکبت بی‌برقی است و بی‌آبی.

نشان میمنتی نیست در شکوفه و گل

نه بانگ کاکلی است و نه چهچه بلبل.

به جای آن افسوس

نوای جغد تباهی

به گوش می‌رسد از هر سو

و قارقار کلاغان که پیک فاجعه‌اند

گرفته در بر و آلوده کرده است

فضای ملتهب سرزمین محتضرم را

و آسمان پر دود

و زندگی نابود.

اگر که هست گلی بی‌گمان گل رنج است

که نادمیده پلاسیده

و غیر از آن همه گلهای پرپر افسوس.

بهار دل‌مرده‌ست

و غنچه‌هاش همه ناشکفته پژمرده‌ست.

بهار آمده اما بهار ویرانی

بهار خانه خرابی و نابه‌سامانی.

بهار بی‌برگی‌ست

بهار ناکامی‌ست

بهار شوم‌سرشت سیاه فرجامی‌ست.