روزانهها
همهپیوندها
- صیانت شعر
- شهرستان ادب
- نور هان
- متن نو
- آوانگاردها
- انجمن ادبی نیماژ
- معاصر خوانی
- خوابگزار
- طرفه
- شورش شعر نو
- آنتولوژی
- کافه
- شعر مانا
- گنجینه ی بهترین شعرها
- ابری ترین آواز
- کوچه - پیمان طالبی
- علی داوودی
- گلشهر شعر
- آرایه ها
- بفرمایید
- آپلودر
- مهر و ماه - انتخاب شعر
- نقد ادبی
- خبر بان
- کافه کلمه
- پایگاه مقالات
- بلوط
- متن نو
- ما چند نفر
- آرزو نوری
- سیروس نوذری
- اسماعیل امینی
- مرتضی دلاوری
- بهترین شعرها
- مقداد قنبری
- شعر نو
- میثم ریاحی
- همراه با شعر
دستهها
ابر برجسب
حسنجدیدترین یادداشتها
همه- شست اندوه بر مهتابی لب نگاهی به شعرهای مجموعهی" لب مهتابی اندوه" / سعید سلطانی طارمی
- زمزمهی باغ و باد/ مهدی عاطف‌راد
- شیوهی عمومی نقد شعر و بررسی شعر "تو را من چشم در راهم" بر مبنای آن/ مهدی عاطف‌راد
- بیدار / لیلا کیانی کیا
- لبخند شب / حمید رضا شکار سری
- هیچ / علی رضا رجبعلی زاده کاشانی
- چند شعر کوتاه از رابیندرانات تاگور / ع. پاشایی
- شعر کوتاه /آدونیس/ سایت سارا شعر
- شعر دهه 70 / علی بابا چاهی
- ترانه / محمد رضا راثی پور
بایگانی
- آبان 1403 24
- مهر 1403 19
- شهریور 1403 25
- مرداد 1403 20
- تیر 1403 37
- خرداد 1403 19
- اردیبهشت 1403 23
- فروردین 1403 36
- اسفند 1402 27
- بهمن 1402 22
- دی 1402 31
- آذر 1402 16
- آبان 1402 29
- مهر 1402 26
- شهریور 1402 21
- مرداد 1402 27
- تیر 1402 30
- خرداد 1402 15
- اردیبهشت 1402 31
- فروردین 1402 27
- اسفند 1401 13
- بهمن 1401 7
- دی 1401 28
- آذر 1401 10
- آبان 1401 36
- مهر 1401 26
- شهریور 1401 25
- مرداد 1401 36
- تیر 1401 33
- خرداد 1401 17
- اردیبهشت 1401 35
- فروردین 1401 2
- اسفند 1400 21
- بهمن 1400 14
- دی 1400 14
- آذر 1400 31
- آبان 1400 27
- مهر 1400 37
- شهریور 1400 7
- مرداد 1400 9
- تیر 1400 24
- خرداد 1400 18
- اردیبهشت 1400 40
- فروردین 1400 9
- اسفند 1399 16
- بهمن 1399 7
- دی 1399 35
- آذر 1399 27
- آبان 1399 20
- مهر 1399 55
- شهریور 1399 10
- تیر 1399 3
- خرداد 1399 35
- اردیبهشت 1399 13
- فروردین 1399 40
- اسفند 1398 17
- بهمن 1398 20
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 4
- اسفند 1397 2
- دی 1397 2
- آذر 1397 1
- آبان 1397 6
- مهر 1397 4
- شهریور 1397 11
- مرداد 1397 3
- تیر 1397 3
- خرداد 1397 5
- اردیبهشت 1397 2
- فروردین 1397 7
- اسفند 1396 52
- بهمن 1396 49
- دی 1396 31
- آذر 1396 31
- آبان 1396 42
- مهر 1396 37
- شهریور 1396 28
- مرداد 1396 37
- تیر 1396 36
- خرداد 1396 34
- اردیبهشت 1396 21
- فروردین 1396 36
- اسفند 1395 27
- بهمن 1395 17
- دی 1395 14
- آذر 1395 31
- آبان 1395 31
- مهر 1395 33
- شهریور 1395 28
- مرداد 1395 30
- تیر 1395 27
- خرداد 1395 33
- اردیبهشت 1395 24
- فروردین 1395 32
- اسفند 1394 34
- بهمن 1394 23
- دی 1394 11
- آذر 1394 13
- آبان 1394 7
- مهر 1394 22
- شهریور 1394 9
- مرداد 1394 20
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 39
جستجو
آمار : 292414 بازدید
Powered by Blogsky
کاشکی که بال داشتم/ مهدی عاطف‌راد
روبه‌روی پنجره نشسته بود
روی صندلی آبی خیال
زانوان خود گرفته در بغل
چانه را نهاده بین کاسه‌های زانوان
خیره مانده چشمهای غرق آرزوی او به آسمان
غرق فکر بود با خودش
غرق در خیال‌پروری
غرق خواهش و امید:
کاشکی که بال داشتم
کاشکی برای پر کشیدن و عبور کردن از محالها مجال داشتم...
یک پرنده پر کشید در فضای آبی مقابلش وّ از برابر نگاه او گذشت و رفت
یک پرنده‌ی سپیدبال تیزپر
دور شد وَ دورتر
رفت و رفت و رفت تا که ناپدید شد
در حوالی افق
در کرانه‌های شرق آرزو
چشمهای غرق اشتیاق او
در پی پرنده بال و پر زنان به دوردستهای دور رفت
خیره شد به نقطه‌ای که کرده بود گم پرنده را در آن
با هزار حسرت و دریغ
گفت زیر لب:
کاشکی که چون افق در آسمان دور آشیانه داشتم
کاشکی که کلبه‌ای در آن کرانه‌های بی‌کرانه داشتم...
.
سه‌شنبه 30 خرداد 1396 ساعت 14:01
سلام مجدد.
اگر بطور عام در نظر بگیریم فرمایش شما صحیح است اما در مواردی خاص به هر دلیل و ضرورتی گاهی خروج از نرم رخ می دهد که خواه ناخواه تازگی هایی ایجاد می کند.
بنده حقیر با توجه به اینکه در قالب های کلاسیک زیاد کار کرده ام و در محضر اساتید انجمنی زانوی تلمذ زده ام بارها شاهد بودم که کار در قالبهای از پیش اندیشیده با رعایت مبانی زیبایی شناسی علم بدیع بخصوص اگر حرف تازه ای داشته باشی بسیار مشکل است.
مثلا یکبار به خاطر حادثه خوابگاه دانشگاه غزلی در محفل دوستان ادیب با این بیتها خواندم:
چو کران گرفته از ما گهر خجسته مهر
نشگفت اگر چو موجی شکنیم بر کناری
چه نواخت طبل دشمن گه قصد موطن من
که نماند در تن کس ز مهابتش قراری
اعتراض اساتید این بود که چرا بنا به ایهام مراعات نظیر در کنار گوهر صدف به کار نبرده ام و چرا در کنار طبل و دشمن از ادوات جنگی استفاده نکرده ام که قرینه سازی کامل شود.
قطعا متوقف شدن در این تکلف ها و قید های غیر ضروری خواه نا خواه ذهن آدم را قالبی می کند
آقای راثی‌پور گرامی
با درود
سپاس که شعرم را خواندید و ممنون از نظرتان.
در اینکه شعرهای اخیرم از لحاظ قدرت و انسجام بسیار فراتر از شعرهای گذشته‌ام هستند با شما همنظر نیستم.
رها شدن از آموخته‌ها را هم نه ممکن می‌دانم و نه درست، آموخته‌ها بخشی از شخصیت آدم هستند و آدم از شخصیتش نمیتواند رها شود.
هر شعر در کنار جرقه‌های الهام که اجزایی از آن را می‌سازد نیاز به ساخته و پرداخته شدن دارد و این ساخته و پرداخته شدن را شاعر با آموخته‌ها و تمام ذخایر ذهنی‌اش انجام می‌دهد. ممکن است شعری از شعر دیگر خوش‌ساخت‌تر و پرداخته‌تر شود یا نشود، این بستگی به خیلی عاملها دارد که همگی در اختیار یا تحت کنترل سراینده نیستند. نظر خواننده یا شنونده‌ی شعر هم همیشه با نظر شاعر یکی نیست. در هر حال اگر راههای مختلف رسیدن به مقصد و مقصود را ندانیم نمی‌توانیم کوتاهترین راه را انتخاب کنیم و در دنیای شعر همیشه بهترین راه کوتاهترین راه نیست.
به باور من شعر گوهری‌ست که فقط وقتی به اوج زیبایی و شکوه خود می‌رسد که به بهترین شکل ساخته و پرداخته شده و زینت یافته باشد. آنگاه است که برق درخشش آن چشمها را خیره می‌کند.
بدون تعارف عرض کنم که این چند شعر اخیرتان از لحاظ قدرت و انسجام بسیارفراتر از با شعرهایی هستند که قبلا از شما خوانده ام .
گاهی برای شعر گفتن باید از آموخته ها و محفوظات و مفروضات رها شد و گاه خود ذهن انتخابگر ما همانطور که با یک نظر و بدون محاسبه ریاضی کوتاهترین راه را انتخاب می کند ، خودش شیوا ترین بیان را انتخاب می کند و نیازی به حاشیه و زرق و برگ دادن نیست