هر شعر، مهربانی لبخندست.../علی رضا طبایی

شعر، از تبار نور است

و شاعر از سلاله‏ خورشید...

*

خورشید، مادر است

و مادران، سرشته‏ ای از مهربانی‏ اند.

خورشید، مادری ‏ست که لبخندش،

با انعکاس دایره‏ ای ‏رنگ آب برکه، در آیینه‏ های حافظه، تکثیر می‏ شود

خورشید، مهربانی جاری ‏ست!

اما،

شب را، به خانه راه نخواهد داد!

*

هر شعر، مهربانی لبخندست

در قاب‏ های آینه‏ رو به ‏روی هم

خورشید، مهربانی جاری ‏ست

و شاعر، از سلاله خورشید، از شعور گل و واژه...

*

خورشید، پشت ابر نمی‏ ماند

و شعر، پشت غفلت خاموشی!

هرچند طرح توطئه را، طبل‏ های شعر به مزدان بادبوس دراندازند!

*

شب،

همسایه‏ قدیمی خورشیدست

اما،

خورشید زخم‏ خورده که پیراهنش هنوز

از دستبرد تجربه، پاره‏ ست

شب را که گرگ حیله و چاره ‏ست

هرگز، به خانه راه نخواهد داد!

*

من میزبان نورم

فرزندی از سلاله‏ خورشیدم

شب را، به خانه راه نخواهم داد.