وقتی تو نیستی/ زهرا ابومعاش

وقتی تو نیستی ،

پروانه ها به پیله ی خود باز می روند

گلهای باغ ِ دل همگی خشک می شوند

وقتی تو نیستی ،

قطب شمال می شود این سرزمین دل

نبض حیات می رود از آب و خاک و گل

وقتی تو نیستی ،

انبوه ابرهای سترون در آسمان

تاریک می کنند جهان را .. زمین ، زمان.

وقتی تو نیستی ،

شوقی برای خنده ی باران نمانده است

از شعر جز دو بیت پریشان نمانده است.

.

.

.

وقتی تو نیستی ،

این بار ... نه ، تو هستی و باران و آفتاب

پایان شعر من شده رنگین کمان ناب..