سرنوشت /اوکتای سلامی

وقتی رحیل عشق نهد سر به سرنوشت

رجحان نمی دهد پر قو را دگر به خشت

نرم و درشت راه به تصمیم او یکی ست

سهل است هر مصیبت و زیباست هرچه زشت

حتی فراز نیزه کند ذکر حق بلند

در دیر و در معابر و در مسجد و کنشت

وقتی که وصل دوست بدین گونه ممکن است

کی می شود فریفته نعمت بهشت

برگ  و برش هرآینه سر سبز تر شود

بذری که آن شهید به اقلیم عشق کشت

هر کس که پاک باخت به هنگام نرد عشق

دیگر حساب سود و زیان را ز دست هشت

نامی که یافت مرتبه در دشت کربلا

دیباچه حمیت و مردانگی نوشت

شد نردبان وصل به دیدار روی دوست

هر تیر و هر خدنگ از آن قوم بد سرشت

کاش آن زمان که راه تو بستند اهل کین

می شد بسیط خاک به درد و بلا قرین