زمزمه‌ی باغ و باد/ مهدی عاطف‌راد

 نگاه صبح‌دم از بینش طلوع پر است

و اشک با همه‌ی چشمه‌سارهای زلال

ز چشم حادثه جاری‌ست.

کسی چه می‌داند

که در گذار غم از شب چه اتفاق افتاد

که روزها همه لبخند می‌زنند چنین

و آن که رفت و به آواز رازها پیوست

میان قلب من اینک سرود می‌خواند.

بیا و زمزمه‌ی باد و باغ را بشنو

و در حلول شقایق حضور پیدا کن

به شوق بوسه‌ی باران.

کسی چه می داند

که از شکوفه گلستان چگونه خالی شد

و گشت از گل کوکب چگونه شب محروم

و آن که داد به گل درس عطرافشانی

درون ذهن شکفتن همیشه می‌ماند.