شما / احمد شاملو

شما که عشقِتان زندگی‌ست

شما که خشمِتان مرگ است،

شما که تابانده‌اید در یأسِ آسمان‌ها

امیدِ ستارگان را

شما که به وجود آورده‌اید سالیان را

قرون را

و مردانی زاده‌اید که نوشته‌اند

بر چوبه‌ی دارها

یادگارها

و تاریخِ بزرگِ آینده را با امید

در بطنِ کوچکِ خود پرورده‌اید

و شما که پرورده‌اید فتح را

در زهدانِ شکست،

شما که عشقِتان زندگی‌ست

شما که خشمِتان مرگ‌ست!

شما که برقِ ستاره‌ی عشقید

در ظلمتِ بی‌حرارتِ قلب‌ها

شما که سوزانده‌اید جرقه‌ی بوسه را

بر خاکسترِ تشنه‌ی لب‌ها

و به ما آموخته‌اید تحمل و قدرت را

در شکنجه‌ها

و در تعب‌ها

و پاهای آبله‌گون

با کفش‌های گران

در جُستجوی عشقِ شما می‌کند عبور

بر راه‌های دور

و در اندیشه‌ی شماست

مردی که زورق‌اش را می‌راند

بر آبِ دوردست

شما که عشقِتان زندگی‌ست

شما که خشمِتان مرگ است!

شما که زیبایید تا مردان

زیبایی را بستایند

و هر مرد که به راهی می‌شتابد

جادوییِ نوشخندی از شماست

و هر مرد در آزادگیِ خویش

به زنجیرِ زرینِ عشقی‌ست پای‌بست

شما که عشقِتان زندگی‌ست

شما که خشمِتان مرگ است!

شما که روحِ زندگی هستید

و زندگی بی شما اجاقی‌ست خاموش،

شما که نغمه‌یِ آغوشِ روحِتان

در گوشِ جانِ مرد فرح‌زاست،

شما که در سفرِ پُرهراسِ زندگی، مردان را

در آغوشِ خویش آرامش بخشیده‌اید

و شما را پرستیده است هر مردِ خودپرست، ــ

عشقِتان را به ما دهید

شما که عشقِتان زندگی‌ست!

و خشمِتان را به دشمنانِ ما

شما که خشمِتان مرگ است!

 احمد شاملو

#شعر 

@RKaaIV