علی موسوی گرمارودی/به اهتمام رابین

علی موسوی گرمارودی به همراه نعمت اله میرزاده(م.آزرم) و شفیعی کدکنی نخستین شاعرانی بودند که با رویکرد مذهبی به سرودن شعر در قالب نیمایی و نوقدمایی پرداختند. گرمارودی با پاره ای از مجلات موجه روشنفکری همکاری داشت و اشتهارش عام تر بود.این اشتهار به ویژه هنگامی گسترش یافت که شعر "خاستگاه نور" او در سال 1347 برنده بهترین شعر شد.اینگونه گرمارودی  هنوز تشخص نافذ و استقلال زبانی لازم را نداشت که شعرش به تنهایی شاخه ای تحت نام شعرنو مذهبی به وجود آورد. بخش هایی از شعر "خاستگاه نور" را می خوانیم:


غروبی سخت دلگیر است
و من بنشسته ام اینجا، کنار غار پرت و ساکتی، تنها
که می گویند: روزی، روزگاری، مهبط وحی خدا بوده ست
و نام آن "حرا" بوده ست...
برون از غار
زپیش روی و پای من، تا هرکجا سنگ و بیابان است
هوا گرم است و تبدار است اما می گراید سوی سردی، سوی خاموشی
و خورشید از پس یک روز تب، در بستر غرب افق، آهسته می میرد
و در اطراف من از هیچ سویی ردپایی نیست
و ذهن خسته و تنهای من ، چون مرغ نوبالی
که هردم شوق پروازی به دل دارد
می جوید به کاوش های پیگیری، نشانی های مردی را
نشانی ها که شاید مانده برجا، دیردیر، از سالیانی پیش
و من همراه مرغ ذهن خود، در غار می گردم
و پیدا می کنم گویی نشانی ها که می جویم
همان است ، اوست
کنار غار، اینجا، جای پای اوست، می بینم.
و می بویم تو گویی بوی او را نیز
همان است، اوست
یتیم مکه، چوپانک، جوانک، نوجوانی از بنی هاشم
و بازرگان راه مکه و شامات
امین، آن راستین، آن پاکدل، آن مرد
و شوی برترین بانو، خدیجه
نیز، آنکس که سخن جز حق نمی گوید
و غیر از حق نمی جوید
و بت ها را ستایشگر نمی باشد
و اینک: این همان مرد ابرمرد است
"محمّد" اوست...