شعری ازامیلی برونته / مترجم: بهاره جهاندوست / منبع: سایت ادبی هشتاد

اگر داغ رسم قدیم شقایق نبود...

ای روزگار!

او نمی تواند بمیرد

ای خورشید!

مادام که عادلانه می تابی

در آسمانی این چنین شگرف

و این چنین آرام افول می کنی

او نمی تواند ترکت کند

مادام که باد با طراوت از جانب غرب می­وزد

و بر پیشانی جوانی­اش

نور شادمانی تو می تابد

برخیز مَرد!

برخیز

پرتو غروبی طلایی

بر دریاچه ی گرم و روشن سوسو می زند

و تو را از خوابی خوش بیدار می­کند

در کنار تو

روی زانوانم

عزیزترینم

دعا می کنم

که کاش در عبورت از دریای جاودانگی

ساعتی درنگ می کردی

صدای خروش خیزاب­های عظیمش را شنیدم

دیدم  که در بلندی به کف بدل می شوند

اما هیچ منظری از کرانه های دور دست

چشمان نگرانم را آرامش نبخشید

آنچه را تحمیل می کنند باور مکن

از بهشتی که آن دورها محصور کرده اند

برگرد

از آن موجهای پر جوش و خروش

به سرزمین مادری­ات برگرد

این مرگ نیست

درد است

که در سینه ات به کشمکش است

نه! جان بگیر

برخیز مَرد!

دوباره برخیز

نمی­گذارم بیارامی

نگاهی طولانی

آن زخم سرزنشم می کند

برای اندوهی که تاب تحملش نیست

نمای صامتی از رنج

مرا وا می­دارد

تا نیایش بی­فرجام را از سر گیرم:

در نگاهی ناگهان

سنگینی این شوریدگی

می­گذرد و دور می­شود

دیگر نشانی از سوگواری نیست

که روحم را در آن روز هراس­انگیز

به شورش وادارد

خورشید مطبوع

رنگ پریده

غروب می­کند

غرق می­شود

تا گرگ و میش نسیم را آرامش بخشد

شبنم­های تابستانی به نرمی فرو می­چکند

و دره

جنگل­زار

و درختان ساکت را

نمناک می­کند

بعد چشمانش

خسته شد

و زیر خوابی همیشگی سنگینی کرد

و مردمکانش

مغموم­تر

ابری

آن چنان که گویی

می­باریدند

اما نباریدند

اما عوض نشدند

هرگز تکانی نخوردند

هرگز بسته نشدند

هنوز نگرانند

هنوز دامنه­ای ندارند

پلک­ها نمی­پِلِکند

و حتی هنوز نمی­آرمند

پس می دانم که داشت جان می­داد

خمیده بود

با ضعف سرش را بالا گرفت

نفسی نمی­کشید

آهی نمی­کشید

پس دانستم که مرده است...