طوطیان / محمد علی شاکری یکتا

*

طوطیان مرا به اسم خوانده اند

بعد هر سفر

کتاب شعر من برایشان

نماد پر زدن به اوج آسمان

همزمان به پیچ استعاره می رسند

کنایه میزنند و خیره می شوند

لحظه ای به راه رفتن زنی کنار نهر پرخروش

زن سبد سبد نگاه می خرد

در نگاه او درخششی

گربه ای میان کوچه پرسه می زند.

بحث ، جدی است و سخت.

طوطیان فراز شاخه ها

من درون خویشتن

به عمر رفته فکر میکنیم

سایه ای کنار من

**

....

روی شاخه ی بلند این صنوبر کهن

بحث ، جدی است و سخت.

واژه ها نه این که زیر هر زبان گنگ بشکنند

با حروف صامت و صدای زیر و بم

و حرف شرطی رها شدن

                                      یگانه عنصری که بال و پر زنان

قلب ساده ی درخت را

                                          به ذات خاک و آب می برند.

ظهر می شود

سر ، بلند می کنم

تابش شعاع تند آفتاب

رقص برگ های زنده تر

سایه ای قدم زنان درون من

                                     عبور میکند.