افسانه آفرینش/سعید سلطانی طارمی

خاک بود و باد و

                   آب و

                            من.

خاک خواب بود

خوابِ خشک و خالی تَرَک‌زده.

در خیالِ خواب‌های او

نطفه‌ی جوانه‌ای نمی‌وزید.

باد بود و خواهش روندگی، شوندگی.

خواستن بدون بودن زمینه‌های معتبر

آب خوردن است از سراب‌.

زندگی‌ست در سراچه‌های خواب.

باد روی تپه‌های مرده ایستاده بود.

ناگهان

آب آمد و خیال خواب‌های خشک خاک خیس شد

خیس‌ها جوانه زد

و جوانه آفتاب را دمید

باد ایستاده بود و کم کمک هوای مبهم روندگی

در سرش کمانه می‌کشید

یادم است صبح بود یا نبود

باد بی‌اراده راه را گرفت و بی‌هوا وزید.

شکل‌های غیرثابت منظمی

 مثل واقعیتی که در خیال می‌دمد 

روی انحنای تپه‌های خاک کشف شد.

من هنوز سرد بودم و خموش

و تصوری نداشتم از آتشی که در نی‌ام زبانه می‌کشید.

آه،

برق چشمهای تو

از کدام هیچ سو  

زیگزاگ زد در آسمان ابر و باد و ماه؟

تا من از پس هزار سال انتظار سرد، ناگهان

شعله‌ور شدم.

و بدین نمط

ما چهار مرده در تناقضی همیشه متحد شدیم

و جهان به سیب خود رسید.

                        21/6/92 زنجان