شعری از سیلویا پلات/سینا کمال آبادی

من به تنهایی قدم می زنم

و زیر پایم

خیابان های نیمه شب

جا خالی می کنند.

چشم که می بندم

میان هوس های من

این خانه های رویایی خاموش می شوند

و پیاز آسمانی ماه

بر بلندا ی سراشیبی ها

آویخته است.

من

خانه ها را منقبض می کنم

و درختان را می کاهم

دور که می شوم

قلاده نگاهم می افتد

به گردن آدم های عروسکی

که بی خبر از کم شدن

می خندند، می بوسند، مست می شوند

و با یک چشمک من خواهند مرد،

حتی حدس هم نمی زنند.

من

حالم که خوب باشد

به سبزه

سبزی اش را می دهم

و به آسمان سپید

آبی اش را

و طلا را وقف خورشید می کنم.

با این وجود در زمستانی ترین حالت ها

باز هم می توانم

رنگ را تحریم کنم

و گل را منع کنم از بودن.

من

می دانم روزی خواهی آمد

شانه به شانه ی من،

پرشور و زنده

و می گویی که رویا نیستی

و ادعا می کنی

گرمای عشق، تن را ثابت می کند.

اگرچه روشن است عزیزم،

همه ی زیبایی ات، همه لطافت ات

هدیه ای است

که من به تو داده ام.

"برگردان:سینا کمال آبادی"

---

  واژگان کلیدی: اشعار سیلویا پلات،نمونه شعر سیلویا پلات،شاعر سیلویا پلات،شعرهای سیلویا پلات،شعری از سیلویا پلات،یک شعر از سیلویا پلات،سروده های سیلویا پلات،اشعار ترجمه شده به فارسی سیلویا پلات،اشعار برگردان به پارسی سیلویا پلات،اثری از سیلویا پلات،سیلویا پلات شاعر آمریکایی،Sylvia Plath