فراقی / منوچهر آتشی

وصال دوستان روزیِ ما نیست

بخوان حافظ غزل‌های فراقی

#حافظ

@literature9

فراقی (۱)

سپیده که سر بزند 

نخستین روزِ روزهای بی تو

آغاز می‌شود.

آفتاب

سرگشته و پرسان 

تا مرا کنار کدام سنگ 

تنها بیابد / به تماشای سوسنی نوزاد

به نخستین دره‌ی سرگشتی‌هام.

در اندیشه‌ی توام

که زنبقی به جگر می‌پروری

و نسترنی به گریبان.

که انگشت اشاره‌ات

به‌تهدیدِ بازی‌گوشانه

منقار می‌زند به هوا

و فضا را

سیراب می‌کند از شبنم و گیاه. 

سپیده که سر بزند خواهی دید

که نیست به نظرگاه تو / آن سدر فرتوتی / که هر بامداد 

گنجشکان بر شاخ‌ساران معطرش به ‌ترنم

آخرین ستارگان کهکشان شیری را

تا خواب‌گاه آفتابی‌شان

بدرقه می‌کردند.

سپیده که سر بزند

نخستین روزِ روزهای بی مرا

آغاز خواهی کرد:

مثل گل سرخ تنهایی

آه خواهی کشید،

به پروانه‌ها خواهی اندیشید

و به شاخه‌ی سدری

که سایه نینداخته بر آستانه‌ات.

جم‌وریز، فروردین‌ماه ۱۳۶۹

#منوچهر_آتشی 

گندم و گیلاس: مجموعه‌شعر. تهران: قطره، ۱۳۷۰، چ ۱، صص ۳۰-۳۱