چارپاره / محمد جلیل مظفری

بر شهر سکوت سایه افکنده‌ست

این هول و هراس از کجا از کیست؟

فریاد بزن، بگو که «من هستم!»

فریاد بزن، سکوت جایز نیست!

این بار به قهر و کین رهایش کن

خشمی که نشانده‌ای به هر بارَش

برگرد و بپَرورَش که جان گیرد

بذری که فشانده‌ای، بَر و بارَش

فریاد بزن که کودکِ امروز

در چنبرۀ هراس و خاموشی‌ست

تا طعنه‌زنان نگویدت فردا:

«رسمِ پدرانمان فراموشی‌ست!»

خالی‌ست اگرچه مشتمان از تیغ

فریادِ من و تو راست بُرّایی

برخیز و بیا و شهر را پر کن

ای خشم و خروشِ تو تماشایی!

اسفند ۱۳۹۸

#محمد‌جلیل_مظفری‌

http://t.me/barfitarinaghosh

‌