بهار و ما / محمد رضا راثی پور

نگاه اندیشمندان و نخبگان سرزمین ما به  بهار طبیعت و زیبایی های آن نگاهیست سخت کمال طلبانه و آرمان گرایانه بدون پرداختن به خود بهار. یعنی فرصتی گذرا برای دم غنیمت شمردن و حذر از این که مبادا خزان عمر در رسد و این بزم گذرا را به غارت برد.گواه این مدعا نقاشی های مینیاتوری  (نگارگری) و خاصه اشعار سبک هندی ست .

 در این نقاشی ها بیشتر تداعی ها و ذهنیت خالق اثر بدون رعایت پرسپکتیو و تناسب ابعاد اشیا ترسیم می شود مثلا سرو  نماد اعتدالست  بدون کمترین  اعوجاجی و بلبل گویای ترنم و دلدادگی و  غنچه بلااستثنا گویای حجب و در پرده بودن است.

در شعرها  نیز اگر شاعر تصویری می سازد  عناصرش  فقط در استخدام رساندن مقصود شاعر است: 

چو گل گر خرده ای داری خدا را صرف عشرت کن /که قارون را غلط ها داد سودای زر اندوزی

یا 

مرا ز سیر چمن غم ترا نشاط رسد/که تو پیاله و من داغ لاله می بینم 

یعنی حتی در وصف طبیعت نیز ردپای اضطرابها و کابوسهای های شاعر دیده می شود. نگرانی هایی که ریشه ای تاریخی دارد،  در سرزمینی که هیچ چیز پایدار نبوده و  نیست  و شوکت  و اقبال  در حکم حبابی زود گذر است که به واسطه خشم سلطان خودکامه یا هجوم اقوام غارتگر به طرفه العینی به فلاکت و افلاس بدل می شود.

به نظر بنده حقیر این بینش نوعی فرار از حقیقت وسواس آمیز  نیست . بازتابی از آمال و آرزوهای سرکوب شده ایست که ریشه  در تاریخ  محنت آلود و پر مشقت این سرزمین غمگین دارد و سایه های ترس آن هنوز در ذهن ما ته نشین شده است.