شقایق / حسن اسدی

به دشت آرزوی من

شقایقی شکفته بود

که ازلبان سرخ او .شراب عشق میزدم

چه‌ گویمت چه گویمت

که دوره ی جوانی ام .دوباره بازگشته بود!

که ناگهان.

زغارتِ شکوفه چینیِ خزان

دلم زدشت.کنده شد

به ناکجافکنده شد!

خراب شدبهشت من

فغان زتنگچشمیِ خزان سرنوشت من!

# شبدیز