مکالمه / سعید سلطانی طارمی

         

درخت گفت به رود:

صدات گوش خراش است

همیشه نعره زنان می دوی به سوی خلاء

همیشه شوق رسیدن به آب های بزرگ

تو را  به کام خودآزاری و شتاب می ریزد

من این شتاب و فغان تو را نمی فهمم

صبور و آهسته.

و رود پاسخ داد: 

کنار مانده ای حال ما نمی فهمی.

اگر مسیر تو هم سوی آفتاب این سان

پر افت و خیز و سرازیر و سنگلاخی بود

اگر تو هم سر و تن روی سنگ سنگ مسیر 

کبود می کردی

از این صبوری و آهستگی مسخره وار

سخن نمی گفتی.

درخت ساکت بود 

و داشت بی آرام

 زمینه ی افق دوردست شرقی را

برای سرزدن آفتاب می پایید

                             4/5/99 ونداربن