رمز بقا / محمد رضا راثی پور

ویران تر از همیشه ویرانش

برپاست همچنان

چشم انتظار بولدوزر پی خجسته ای

بسیار خواجگان

در مهلتی به وسعت جهل بنی بشر

با خشتهای وهم و ملاط خیال خام

نو کردن نمایه ایوان را

همت گماشتند

اما بجز فضاحت

از کشتزار خویش ثمر بر نداشتند

همسایگان ما در و دیوارشان مصون

از نکبتی که دامن ما را گرفته است

در برجهای لحظه به لحظه رفیع تر

مبهوت این شتاب سقوط ما

در گودنای آنچه که کندیم و می کنیم

در کرتشان شکوفه شادی شکفته است

ما -ماندگان غارت و طاعون و زلزله-

بر پایمان به قدمت تاریخ سلسله

تخدیر انتظار

رمز بقای ماست

این مومیایی که تن ما را

کرده ست در برابر هر مرگ پایدار