شعر منسوب به امام سجاد / محمد رضا راثی پور

نسماتُ هواک لها أرجُ تحیا وتعیشُ بها المهجُ
لا کان فؤاد لیس یهیم إلى ذکراک و ینزعجُ
وبنشر حدیثک یطوى الغمُّ عن الأرواح و ینفرجُ
وببهجة وجه جمال جلال کمال صفاتک أبتهج
ما القوم سوى قومٍ عرفوک وغیرهم همج همجُ
دخلوا فقراء على الدنیا وکما دخلوا منها خرجوا
قومٌ فعلوا خیراً وجدوا وعلى درج العلیا درجوا
شربوا بکؤوس تفکرهم من صرف هواک وما مزجوا
یامدعیاً لطریقهم قوّم نظرا بک ینعوج
تهوى لیلى وتنام اللیل فوحقک ذا طلب سمج

نسیم شوق تو در پیش عاشق ارزنده ست

چه طرف بسته هر آنکس که از تو دل کنده ست

جلای یاد تو زنگ ملال پاک کند

لب فدایی تو زین سبب پر از خنده ست

ترا هر آنکه شناسد به علم یابد دست

هر آنکست نشناسد ز جهل آکنده ست

بدون توشه چو آدم به خاک پای نهاد

  چه غم که موقع تودیع  توشه افکنده ست

معاشران پی انجام خیر برخیزید

که گفته اند که جویا همیشه یابنده ست

مگر که جام جنون رهنمایتان بشود

دلیل عقل در این راه صعب بازنده ست

ز خواب شب بگذر طالبی چو لیلی را

شرار عشق اگر در وجود تو زنده ست