مثل کاخهای شنی / اسماعیل امینی

در اوایل دهه 50 ساختن لوازم الکترونیکی مانند رادیو ، آژیر، رقص نور و بی سیم ، سرگرمی نو جوانان آن دوران بود.اما ساختن بی یمبا برد بیش از 2000 متر ، مجوز رسمی می خواست.بعدها داشتن رادیوی دو موج ، دستگاه پلی کپی و چاپ و بسیاری از رهاوردهای جدید مجوز می خواست.هراس از هر چیز تازه و مقاومت در برابر تغییراتاز ویژگی های دیوان سالاری متکی به نگاه امنیتی است.

در سالهای بعد از انقلاب نیز همین نگاه ادامه داشتبرخی ممنوعه های آن سالها از این قرار است:

دستگاه فاکس

داشتن نشانی ایمیل

دستگاه ویدیو

پخش کننده سی دیو حتی خود سی دی خام

تلفن همراه،

پیامک

پیامک تصویریو ... تا رسیدیم به ممنوعیت رسیور و دیش و فیلترینگ که البته تا همین امروز هم ادامه دارد.برای جریان های ارتجاعی در دیگر کشورها، تلوزیون ، عکاسی و فیلم برداری  و حتی مدرسه چنین وضعیتی دارد .چنان که حتی در دهه های پیشیندر ایران حمام و دوش ، دل کسانی را به درد می آوردکه نمی خواستند از خزینه حمام دل بکنند.

در تمام این ممنوعیت ها و هراسها ، نهایتا واقعیت بر موهومات ذهنی غالب شده و صاحبان ذهنیت منجمد را منفعل ساخته است.اما شگفتی انجاست که پافشاری بر حفاظت از موهومات  ذهنی و هزینه کردن برای آن و فشار آوردن بر مردم همچنان ادامه دارد.

نگاهبانان موهومات ذهنی ، تصور می کنند که پذیرش واقعیت و همراهی با واقعیت، عقب نشینی و سازشکاریست.این است که در رویارویی با واقعیت، ابتدا آن را انکار می کنند ، بعد درباره اش روایتهای ترسناکمی سازند و بگیر و ببند راه می اندازند و در نهایت واقعیت می آید و تمام بافته های آنها را پس می زند.

مثل کاخهای شنی که کودکان در ساحل دریا می سازند و موج می آید و ویران می کند.