خنده / محسن صلاحی راد

‏

‏

در غبارِ تیره و کبودِ خاطراتِ من

یک نفر که خنده می‌زند

سرخ‌سرخ نغمه می‌پراکنَد.

تا سرم بچرخد و

     ببینمش درست و

                         بشنوم

                          که ناگهان

شعله‌ها زبانه می‌کشند

         از هزار و یک دریچه

                    تازیانه می‌کشند.

‏□

روزها و ماه‌ها و سال‌های پشتِ هم

نقطه‌ها و جمله‌ها و بندهای دم‌به‌دم

نقش‌هایی از نگاره‌های زندگی

                                          ولی

خالی از طراوت و تپندگی.

‏□

در غبارِ تیره و کبودِ خاطراتِ من

بومِ تارِ خالی از حیاتِ من

یک نفر هنوز خنده می‌زند.

t.me/mohsensalahirad