آرزو / محمد رضا راثی پور

می شود آیا

هیچ کسی با هزار زور و تقلا

راه براین سیل بی نجات ببندد؟

آری این سیل رهسپار به مرداب!

  -رهگذرانی که گامهاشان

    هول و ولا را و حرص را

    در گذر و کوچه می نوازند!-

می شود آیا

هیچمدانی از انجماد زمستان

خدشه بیارد

در صف این مور های توشه به دندان!

- اسب تخیل مران به جاده خاکی

گرد و غبارش مزاحم است به دیدن

گربه به قصد ثواب موش نگیرد

جز پی سودش کسی خطر نپذیرد

در گذری که شتاب رهگذرانش

زنده کند داستان مور و ملخ را

عاصی از این دور بی تمام

بر سر آنم که با مساعدت سنگ

راه بر این سیل بی نجات ببندم!

هفده دی ۱۴۰۰