در دنج سوگ /شاهرخ تندروصالح

 _برای سایه شعر .هوشنگ ابتهاج_ 

صدای سایه 

سلامی به رنگ و بوی غبار

خمیده سروِ نگون 

صدای زخمی اعماق

و طعم منتشر تاریکی

و مرگ

خنده زنان،رنگ رنگ پرچم  ما

کجا بایستم وُ های های  گریه کنم؟

کجا بایستم اسماعیل؟!

کجا بایستم ؟امید!حضرت اخوان

خوئی نمرده، نه !دقمرگ شد !

و بامداد

و سرو سیمینا

بگوسیاوش کسرایی

بگو محمد مختاری

جناب جعفر پوینده بود

بهار

امید ِ باغ الفبای رنج های کبود

که توس ، منزل اوست

فروغ ، خواهر بیداری

و  زنده رود ، که پژمرده

و حافظیه 

و  باغ خسته خیام

و بوی تیزی کافور 

در هجوم هواست

هوای شرجی این روزهای برجامی

کنار جاده آواز های سرخ و سفید 

و سبز ،

تلخ تر از  التماس پیر و جوان

و سفره های تهی ،

بزرگراه جنون تازِِ  لشگر دزدان 

کتاب خاطره را وا نکن عزیز دلم!

سر بُریده احساس روی تاقچه هاست

می بینی؟

و پشت پنجره ها

گریه می کنند آرام

کبوتران خیال

و پشت بام تماشا:

کمی ترانه و خاموشی

کمی پشنگه تقدیر تار ،بر زنجیر

کمی نهانه ویران یادگاری ها

گلوی زخمی تکرار سوگواری ها

و سوگ در پس سوگ 

و سایه هم حالا بی عصا رسید از راه

غبارپوش 

و دسته های عزادار

و سایه

حالا تا کُنجِ دنجِ خواب ابد

و پشت بام تماشا

گشوده مانده به آوازهای گنگ الفبا،،،

۱۹ مرداد ماه ۱۴۰۱