خواب دریچه / فروغ فرخزاد

چـون سنـگـهـا صـدای مـرا گـوش می‌کنی

سنـگیّ و نـاشنـیـده فـرامـوش می‌کـنــی

رگـبـاری و بـهـاری و خـواب دریـچــه را

از ضـربـه های وسـوسـه مغشـوش می‌کنی

دسـت مـرا کـه سـاقـه‌ی سـبـز نـوازش ست

بـا بـرگـهـای مـرده هم آغـوش می‌کـنـی

گـمـراه تر ز روح شـرابیّ و دیــده را

در شـعـلـه می‌نـشـانی و مـدهـوش می‌کـنـی

ای مـاهی طـلایی مــرداب خـون مــن !

خوش بـاد مـستـی‌ات کـه مـرا نـوش می‌کنی

تـو ، درّه‌ی بـنـفـش غـروبی ، کـه روز را

بـر سـیـنـه می‌فـشـاری و خـامـوش می‌کنی

در "سـایه" ها "فـروغ" تـو بـنـشـست و رنـگ بـاخت

او را بـه سـایــه از چـه سـیـه پـوش می‌کـنـی ؟!