سکوت / والت ویتمن / بهرنگ بهروز نیا

آن زمان که در سکوت به فکر فرو رفتم

آن زمان که در سکوت به فکر فرو رفتم،

به سراغ شعرهایم آمدم و زمانی طولانی تأمل کردم،

یک فانتوم پیش از من با شمایل غیرقابل اعتمادی ظاهر شده بود،

در زیبایی، سن و قدرت وحشتناک باشکوه.

[همچون]نبوغ شاعران سرزمین های کهن،

آن زمان که به من میرسد، چون شعله چشمانش،

با اشاره به ترانه های جاودان بسیار و آوایی مرعوبگر[میپرسد]: چه می سرایی؟

آیا نمی دانی که برای شاعران همیشه تنها یک مضمون وجود دارد؟ 

و  آن مضمون جنگ است! اقبال جنگ ها است!

خلق سربازان کامل!

گفتم: آری اینگونه است!

من نیز در زیر سایه غرور سرود جنگ سر خواهم داد- و طولانی تر و بزرگتر از هر سرودی خواهم خواند،

کتاب من با اقبالی ناپایدار حمل خواهد شد در عرصه جهان، با جنگ، با پیروزی، و عقب نشینی-پیروزی ای معوق و مردد،(هنوز، گاهی بدین سان در نظرم می آید، لااقل گاهی).

برای زندگی و مرگ - برای جسم و برای روح ابدی،

هان! من هم آمده ام، در حالی که سرود جنگ ها را سر میدهم،

من، بر فراز همه، سربازان شجاع را ترفیع میدهم.

#والت_ویتمن

#بهرنگ_بهروزنیا

#شعر_انگلیسی

#شعر_آمریکا

@poemot