تنهایی / منیژه درتومیان

    عمری‌ست که باریده به طور متوالی

خاکستری از ابر تو بر  چشم اهالی

جز شعر چه دارد که بریزد سر راهت
این شاعر غمگین خراسان شمالی

اندیشه‌ پرواز و رهایی به سرم هست
اما چه کنم با ستم بی  پر و بالی

رویای قشنگی ست جهان با غزل و تو
رو‌ کرده ام از درد به دنیای خیالی

در حال فروپاشیم از غصه خدایا
نگذار که ویران‌ شود این کوه سفالی

من هستم و تنهایی یک چتر پر اندوه
 ای‌ گمشده در خاطره ها جای تو خالی

#منیژه_در‌تومیان
@sohbateyar