اعتبار / محمد رضا راثی پور

صبحدمان ، آن زمان که بانگ موذن

قطع کند بند خواب خسته دلان را

 دغدغه ی روز دیگر و غم دیگر

می برد از خاطرم امید و امان را

بختک تشویش قدرت حرکت را

از عضلاتم گرفته است تو گویی

نشئه ی خواب از سرم ، اگرچه پریدست

نیست توانم که پا شوم به وضوئی

وسوسه ی در نسیم صبح دویدن

فارغ از افکار تار و غمزده زیباست

لیک چه چاره که با اراده ی کاهل

در پر قو خفتن و خمود ، فریباست

ظرفیت قلکم چه سود که پر شد

عرضه ی این سکه افتخار ندارد

ترسم از آنست بشنوم که بگویند

سکه ی تو دیگر اعتبار ندارد

۵ شهریور ۱۴۰۳