ترانه / محمد رضا راثی پور

ترانه ایست در آن دور دستها که طنینش

چه موجها که سر آسیمه، بر می انگیزد

چه لرزه ها که در این حوض -حوض خاموشی-

طنین این آهنگ

چنین که می پیچد

چه میله ها به تقلای دست می شکنند

چه ترسهای در اعماق ذهن ریشه دوانده

جدا شوند و فروریزند

درون چاه فراموشی

هنوز بر ویولن ، گرچه سخت ناموزون

در این پیاده رو پرت می کشد آرشه

به این فلاکت زیبایی

جز اسکناس مچاله چه می توان دادن !

به خویش می دهم این تسکین

که میوه های محال  تو ، چیده خواهد شد

بعید نیست که یک روز از همین ویولن

همان طنین کذایی شنیده خواهد شد !

۴ آبان ۱۴۰۳