پرده ی نقاشی / محمد علی شاکری یکتا

نجوای ناب نیمه شبان انگار

می پیچدم میان شبستان ها

و شبچراغهای پیاپی

خاموش میشوند.

ظلمت سرای سرد و عجیبی است

رنگ سیاه و سرخ

سرخ و کبود و تیرگی باغ منجمد

من خواب نیمروز و گرمی مرداد می بینم

تو نیش می زنی

به گونه ی زنبورهای زرد

بیدار میشوم درخت یخزده را

تقدیس میکنم

حالا بیا

این رنگهای گرم و درخشنده

فریاد صبحگاهی ما بادا

هنگام دل سپردن خورشید

بر پرده ی سپیده ی بی باران .

۲۵دی ماه ۱۴۰۳