روزانهها
همهپیوندها
- صیانت شعر
- شهرستان ادب
- نور هان
- متن نو
- آوانگاردها
- انجمن ادبی نیماژ
- معاصر خوانی
- خوابگزار
- طرفه
- شورش شعر نو
- آنتولوژی
- کافه
- شعر مانا
- گنجینه ی بهترین شعرها
- ابری ترین آواز
- کوچه - پیمان طالبی
- علی داوودی
- گلشهر شعر
- آرایه ها
- بفرمایید
- آپلودر
- مهر و ماه - انتخاب شعر
- نقد ادبی
- خبر بان
- کافه کلمه
- پایگاه مقالات
- بلوط
- متن نو
- ما چند نفر
- آرزو نوری
- سیروس نوذری
- اسماعیل امینی
- مرتضی دلاوری
- بهترین شعرها
- مقداد قنبری
- شعر نو
- میثم ریاحی
- همراه با شعر
- وبلاگ تمامی شاعران
دستهها
ابر برجسب
حسنجدیدترین یادداشتها
همه- نگاهی به نماهای بهاری در "افسانه"ی نیما/ مهدی عاطفراد
- بهار بیبرگی/ مهدی عاطفراد
- سنگین / نعیمه المولی
- دیوار و در / علی رضا رجبعلی زاده کاشانی
- سراب / جلیل صفربیگی
- بیدار / فاطمه موسوی
- عشق / سید علی میر افضلی
- آه / سیدمرتضی معراجی
- بحثی ساختاری در باره ی خواب زمستانی / سعید سلطانی طارمی
- ستاره / کوروش آقامجیدی
بایگانی
- اسفند 1403 25
- بهمن 1403 23
- دی 1403 29
- آذر 1403 30
- آبان 1403 28
- مهر 1403 26
- شهریور 1403 26
- مرداد 1403 22
- تیر 1403 37
- خرداد 1403 19
- اردیبهشت 1403 23
- فروردین 1403 36
- اسفند 1402 27
- بهمن 1402 22
- دی 1402 31
- آذر 1402 16
- آبان 1402 29
- مهر 1402 26
- شهریور 1402 21
- مرداد 1402 27
- تیر 1402 30
- خرداد 1402 15
- اردیبهشت 1402 31
- فروردین 1402 27
- اسفند 1401 13
- بهمن 1401 7
- دی 1401 28
- آذر 1401 10
- آبان 1401 36
- مهر 1401 26
- شهریور 1401 25
- مرداد 1401 36
- تیر 1401 33
- خرداد 1401 17
- اردیبهشت 1401 35
- فروردین 1401 2
- اسفند 1400 21
- بهمن 1400 14
- دی 1400 14
- آذر 1400 31
- آبان 1400 27
- مهر 1400 37
- شهریور 1400 7
- مرداد 1400 9
- تیر 1400 24
- خرداد 1400 18
- اردیبهشت 1400 40
- فروردین 1400 9
- اسفند 1399 16
- بهمن 1399 7
- دی 1399 35
- آذر 1399 27
- آبان 1399 20
- مهر 1399 55
- شهریور 1399 10
- تیر 1399 3
- خرداد 1399 35
- اردیبهشت 1399 13
- فروردین 1399 40
- اسفند 1398 17
- بهمن 1398 20
- خرداد 1398 1
- اردیبهشت 1398 4
- اسفند 1397 2
- دی 1397 2
- آذر 1397 1
- آبان 1397 6
- مهر 1397 4
- شهریور 1397 11
- مرداد 1397 3
- تیر 1397 3
- خرداد 1397 5
- اردیبهشت 1397 2
- فروردین 1397 7
- اسفند 1396 52
- بهمن 1396 49
- دی 1396 31
- آذر 1396 31
- آبان 1396 42
- مهر 1396 37
- شهریور 1396 28
- مرداد 1396 37
- تیر 1396 36
- خرداد 1396 34
- اردیبهشت 1396 21
- فروردین 1396 36
- اسفند 1395 27
- بهمن 1395 17
- دی 1395 14
- آذر 1395 31
- آبان 1395 31
- مهر 1395 33
- شهریور 1395 28
- مرداد 1395 30
- تیر 1395 27
- خرداد 1395 33
- اردیبهشت 1395 24
- فروردین 1395 32
- اسفند 1394 34
- بهمن 1394 23
- دی 1394 11
- آذر 1394 13
- آبان 1394 7
- مهر 1394 22
- شهریور 1394 9
- مرداد 1394 20
- تیر 1394 1
- خرداد 1394 39
جستجو
بحثی ساختاری در باره ی خواب زمستانی / سعید سلطانی طارمی
لوکاچ معتقد بود که "شعر سیمای خود را و صورت خود را از سرنوشت اخذ می‌کند و صورت شعر همواره به مثابه‌ی سرنوشت پدیدار می‌شود" و "لحظه‌ای که تمام احساس‌ها و تجربه‌ها در دور و نزدیک صورت، صورت کسب می‌کنند، ذوب می‌شوند و در صورت افشرده می‌شوند. این لحظه‌ی عارفانه یکی شدن بیرون و درون است". بروکس Brooks معتقد بود "شکل یک شعر سازمان دهی مواد است برای خلق تاثیر کلی ". لوسین گلدمن که نقد ساختاری را نقد صوری یا پیکره گرا هم می‌گوید، صورت و ساختار را یک نظام می‌داند و معتقد است که "در هر نظام، همه‌ی اجزا به هم ربط دارند به نحوی که کارکرد هر جزء وابسته به کل نظام است و کل نظام به کاکل اجزاء می‌چرخد عین ساعت، در هر نظام هیچ جزئی نمی‌تواند بیرون از کار اجزا چنان که هست باشد".
در حقیقت آنچه این منتقدان نظریه پرداز و دیگران بدون استثنا در صورت شعر به آن معتقدند، وابستگی تام و تمام اجزایی که صورت را تشکیل می‌دهند به ضرورت است. وقتی لوکاچ صورت شعر را به مثابه‌ی سرنوشت می‌بیند، منظورش آن است که وضعیتی جز آن نمی‌تواند باشد؛ یعنی صورت اثر زمانی به کمال خود می‌رسد که همه ی اجزای آن در یک ناگزیری دلخواه در آن حضور داشته باشند و در نهایت ظرفیت هنری خود ظاهر شده باشند. به قول معروف صورتی که نشود در هیچ یک از اجزای آن دخالت کرد، مثلاً بینی اش را جراحی کرد یا زیر پوستش ژله‌ی ضد چروک تزریق کرد یک صورت مقدر است، اگر پیر است اگر جوان، اگر خشن است اگر لطیف ، اگر زشت است یا زیبا همانی است که باید باشد. و این همان سازمان دهی مواد و ارتباط ارگانیک اجزا است که بروکس و گلدمن به آن اشاره می‌کنند. تنها در این صورت است که اثر ادبی جنبه‌ی منحصر به فرد پیدا می‌کند چرا که صورت‌های درونی آثار ادبی صورت هایی تکرار ناپذیراند و هر شعری صورت درونی خاص خود را دارد که دلالت بر تشخص ویژه‌ی همان شعر می‌کند. روابط حاکم بر اجزای آن‌ها اگر چه مشترک است ولی ویژگیهای اجزاء کلیتی یگانه پدید می‌آورد که به قول لوکاچ "تنها از طریق تجرید به فهم در می‌آید." و اینجاست که گفته می‌شود آثار ادبی که دارای صورت منسجمی باشند دارای حجم شده، حیاتی قائم به ذات پیدا می‌کنند و به یک ارگانیسم پویا تبدیل می‌شوند.
