می خواهمت....آزادی!/محمد علی شاکری یکتا

پرواز را به یاد من آوردی

زبانه های شعله ی بالم را

درشاخه های یاس

رها کردی.

موسیقی سکوت تو

رخساره ی تکیده ی دنیا را

زیبا کرد

رخساره ی تکیده ی دنیا عبوس بود.

باروت ،

      با یک فشنگ

                             کفایت داشت

تا از نفس بیفتم

خون در قیاس رنگ افق های سرخ

                               دریا شود

دریا،

نگاه ملتمسی

در نی نی دوچشم زمین

که قیل و قال صاعقه را

باور داشت.

گفتی شبی که روح درختان

بیدار می نشستند

رنگ سپیده های وطن

آمیخته

با سرخی خضاب میرغضب شد

و داستان آن همه خورشید

در تیربار و رعشه ی اندام اختران

                                همرنگ،  

دیدی حریق بال کبوتر زبانه زد

شب باوران ؛

تلواره های سردی و خاکستر،

پشت غبار پنجره ها

                 پشت خواب ها

                            خرناسه ها

لب می گزیدند  از ترس

با رعشه ای که انجماد جهان بود.