دهکده ی بازی! / علی رضا طبایی

دانسته ام!...

           ـ اگرچه بسی دیر است

اندیشه، ناگزیر است

دانستم این سیاهه‏ ی ناهمگون

آن متن ناگزیر است

باید گرفت

         خواند

            به خاطر سپرد

                         اجرا کرد!

بیهوده بود آن همه سرکوفتن به سردی دیوار

زخمی‏ست پنجه‏ های من و

            گونه ‏های پنجره ‏هایی که تا همیشه و امروز بسته ‏اند!

و این کفش‏های عاریتی نیز

با آن که آهنی‏ست، ولی پیر و خسته ‏اند!

باید که نقش را، به تمامی، به صحنه ایفا کرد!

فرصت برای بازنویسی نیست

دیر است!

ـ «بازی است؟!...

                 ـ هیس!... حرف نزن

                                      ـ ساکت!»

متنی غریب با کلماتی نسخته، گنگ، دو پهلو!

بر صحنه، صورتک‏ ها، سرگردان!

در جامه‏ های زخمی

با کفش‏ های عاریتی، ترسان!

بر سردرِ ورودی دروازه‏ ی قدیمی این روستای خاکی مخروبه

دستی نوشته:

              ـ «دهکده‏ ی بازی!»

اخطار!

بازی کنید، پرسش ممنوع!

در انتخاب نقش

               ـ آزادی گزینش ممنوع!

#علیرضا_طبایی