شعرخوان / حسن صنوبری

یقینا شعر بزرگترین سرمایه ی فرهنگی ماست ، سرمایه ای که از اولین مشعل های فروزان هنر این خاک و بوم تا به حال برای ما باقی مانده ، فکر می کنم یک جورهایی می شود شعر خوان ها را (در ایران) به سه دسته ی کلی تقسیم کرد

گروه اول افرادی هستند که یا خودشان شاعرند یا مطالعات و تحصیلاتشان در این زمینه است و یا اینکه در حالت سومی "عاشق شعر" هستند ، این گروه اصلی ترین مخاطب شعرند و با بیشتر قالبهای شعری وشاعرانی که حرفی برای گفتن داشته اند آشنا هستند ، به دانستن نام شاعر بسیار حساسند ولی شعر برایشان اصل است تا شاعر و عموما نمی گذارند پیشفرض های حاشیه ای بر روی نظرشان در مورد شعر شاعری تاثیر بگذارد

گروه دوم افرادی هستند که به صورت حرفه ای شاعر نیستند ولی ممکن است گه گاه شعر بگویند ، به شعر و ادبیات علاقه مندند ، این گروه که مخاطب دوم شعر هستند و جمعیت بیشتری را نسبت به گروه اول تشکیل می دهند با بیشتر شاعران مطرح و مخصوصا "مد" آشنا هستند و از هرکدامشان شعری خوانده اند ، شاید اسم بیدل به گوششان نخورده باشد، شاید شعرهای زیادی را از خاقانی و نظامی نخوانده باشند، اما حتما با شعرهای فروغ و اخوان و سهراب آشنا هستند و حتما مطلع غزل های بسیاری را از حافظ حفظند ، اگر از این گروه بپرسید با کدام قالبها آشنا هستید و یا کدام قالب ها را بیشتر دوست دارید حتما دو قالب "غزل" و "سپید" را در اول لیستشان معرفی می کنند و البته برای ترانه هم احترام خاصی قائلند

گروه سوم افرادی هستند که حافظ برایشان بیشتر تقدس معنوی دارد تا اعتبار هنری ، ممکن است به دیوان حافظ تفالی بزنند یا گاهی آن را تورق کنند ، اما به خودشان رنج خواندن شعرهایی که توسط خواننده های معروف موسیقی خوانده نشده را نمی دهند (و اصلا آشناییشان با بیشتر شعرهایی که شنیده اند از طریق موسیقی و آواز بوده) ، یا عاشق ترانه هستند یا اصلا ترانه را شعر نمی دانند ، از نظر بیشتر آنها شعر یا باید عاشقانه باشد یا حکمی (یعنی دارای یک حکمت و نکته ی آموزنده) ، به شدت پیشفرض های حاشیه ای بر نظرشان در مورد شعر و شاعر تاثیر گزار است ، نام شاعر خیلی برایشان مهم نیست ولی شاعر برایشان اصل است تا شعر و اصلا این گروه اکثریت مردم ایران را تشکیل می دهند