تقدیم به منصور که در اوج بود/ محمد ابرغانی

ای تو گلزار بهار

زخم را درمان کن

زخم این باغ که از بی عطشی خواهد مرد

چه شکیبایان بودند

از پس هرچه مشقات آیان

و در اندوه بیابان بلا

گامها فرسایان

چه شکیبابان بودند

که به تندیس ملامت شده بودند بدل

از ازل

من فقط می دانم می ترسم

من فقط می ترسم می دانم