یادداشتهای بی سرنوشت / پاییز رحیمی

دیگر کدام آفتاب می تواند بیاید که ، صبح باشد؟

کدام پنجره...

کدام اتاق...

شب ، خیلی کش آمده است...شب خیلی سنگین  است ..مثل بدنی فلج،  روی رختخواب .

هیچ کس را توان برداشتن شب نیست.

کاش باز هم صبح زود بیدار می شدم و در خنکای نیمه روشن صبح ، همراه با آفتاب از کوچه می گذشتم تا به ایستگاه برسم ...کاش هنوز دلهره ی دیر شدن داشتم...اضطراب دیر رسیدن به مدرسه ، هیاهوی بچه ها و کلافگی مدیر ، که مرتب از پنجره حیاط را نگاه می کند .... استرس کم آوردن وقت برای تدریس درس جدید و نرسیدن به بارم بندی مشخص.

دیر که می رسیدم ، به شکل عذاب گونه ای ناراحت می شدم اما وقتی مدیر مرا نگاه می کرد و سپس ساعت دفتر را ، بیشتر اذیت می شدم ، آن ساعت سفید با عددهای قرمز که یادگار یک شرکت صنعتی بود، همیشه مرا سخت می آزرد. 

آن روزها غمگین بودم ، امروز هم غمگینم  و این، ربطی به آن ساعت سفید قرمزی که الان سالهاست در انباری ناکجاآباد به خواب عمیق مرگ ، فرو رفته است ، ندارد.

دلم همان دلهره های شیرین را می خواهد ، همان روزهای بی خیال.

همان ظهرها با سفره ی پهن  و بشقاب غذای نیمه سردی که به خاطر دیر رسیدن من ، از دهن افتاده بود.

همان عصرهای خیابان گردی و قرارهای پرخاطره.

همان شب های تا نیمه شب درگیر ورقه های امتحان، با صدای شجریان و چای یخ کرده در لیوان دسته دار فرانسوی.

همان صبح های گیج 

همان صبحانه های کج و کوله ی مادرم . لقمه ای که ده سانت نان خالی بود و دو سانت گردو و پنیر قلمبه .

همان چایی های بی رنگ و لعاب مدرسه در استکان های جورواجور .

همان میزها و صندلی های درب و داغون

همان بر جاده ایستادن های پر از نگرانی و تشویش ..

دلم چیزی را می خواهد که نیست .

چیزهابی که هرگز فکر نمی کردم روزی حسرت باشند. 

چیزهایی که آن روزها به نظر هیچ بودند و امروز همه چیز.

کاش می شد یک بار دیگر ، این جاده را برگردم..

دلم برای همسفرانم تنگ شده است..همسفرانی که خیلی هایشان ، دیگر، نیستند. 

قرار نبود پایان این جاده ، این همه تنهایی باشد.

قرار نبود ...

کاش کسی شانه هایم را تکان بدهد و مرا به سمت خودم برگرداند.