هیچ / بیژن الهی

گُمان می‌رود به همین شیب

که از کنارِ خانه تا فرازِ تپّه و آن چند درخت می‌رود.

چه نزدیکند !

‌‌

من هیچ نمی‌گویم.

من هیچ نمی‌گویم. 

تنها، فشارِ ملایمی که مُشتِ تو می‌آرد

برین خوش هی زرّینِ پُر تلألوی تاریک. _

و این که با یک نگاه

گاه

چشم اندازْ کامل است.

‌

‌

تنها

توانِ کشیدنِ نفسی بلند

در فضای سفید _

و خُفتن

در تمامی‌ی آنچه به یاد می‌آید

از دیروز، پس از رگبار...

▫️  شعری از بیژن الهی

▫️  عکس: بروس دیویدسن

▪️آستراخان کافه | مجالی برای هم‌هوایی | کانالی برای راه یافتن به جهان سیال موسیقی و ادبیات