دل مویه / ضیا مصباحی

بگذار بگذارم ای دوست، برشانه هایت سرم را

بگذارغمگین ببارم، دل مویه ی آخرم را

بگذاربا تو بگویم، دردو غمی راکه بی تو

هم آسمانم گرفته، هم بسته بال وپرم را

رفتی گرفتی نگاهت، ازمن، ازین بی گناهت

ساغربه ساغرشکستم، تابردی آن ساغرم را

هرگزندیدی شرارم، عشق دل شعله وارم

روزی بیاید که بینی، برباد خاکسترم را

شایدکه سهمم همین است، چون شمع بی تو بسوزم

عمری به راهت  بدوزم، چشمان ناباورم را

گم کرده ام بی تو خودرا، همزادو هم نیم خودرا

دیگرکجا گو بیابم، آن نیمه ی دیگرم را

دیگرکجا گو بیابم، بی تو تمام وجودم

آن آرزوی دل خود، آن غنچه ی پرپرم را

بودو نمودم توبودی، شعرو سرودم توبودی

بعدازتو دیگرنخواهم، شعر ترم، دفترم را