توفان / شاکری یکتا

ماه پینه بسته

شبگیر پیر بال شکسته

آواز نیمه شبش گم شد

در خلوت شبانه ی بن بست کوچه ای

که راه ندارد.

حالا که رد پای رهگذری را

خُردک نسیم سرد صبحگاهی پاییز

از ذهن من زدود

چون

دیگر به سایه ی کج خُلق کوچه نمی خندم

لانه ی پرنده میشوم و

بالای آن درخت قدیمی

به انتظار صاعقه می مانم

باشد که شعله ای بزند در من

توفان به پا شود

و هرچه ریشه ی خشکیده را

از بیخ برکند

باید به ماه پینه بسته بگویم

هرگز به مهربانی این شعرها متاب

۲۰ آبان ماه ۱۴۰۳