هشت چهارگاه/ مهدی عاطف‌راد

شبی به آینه گفتم که از تو بیزارم

تو بازتاب منی

و هیچ چیز به جز افسوس

در آن نگاه پر از آه تو نمی‌بینم.

□

من از وزیدن هر تندباد می‌لرزم

چرا که کرد خراب

شبی وزیدن یک تندباد توفان‌زا

تمام خانه‌ی رؤیایی امید مرا.

□

تمام پنجره‌ها بسته‌اند و دل‌خسته

و کوچه‌ها همه بن‌بست

چراغها همه خاموش

بگو به معجزه آیا هنوز امیدی هست؟

□

شب است

شبی مرکب از احساس ترس و یأس سیاه

شبی پر از تشویش

شبی که پنجره‌ها می‌کشند از غم آه.

□

شبی به پنجره‌ی بسته گفتم: ای رفیق!

که مثل من پر از آهی

دری گشوده در این تنگنا برای چه نیست؟

چرا اسارت ما فصل بی‌سرانجامی‌ست؟

□

نه رودخانه‌ی پهناور خروشانم

نه این‌که چشمه‌ی جوشانم

در این کویر عقیم

بدون آبم و خشکیده برکه‌ای تشنه.

□

غروب بود و غریبی

غروب غم‌زده و بغض‌کرده‌‌ی دل‌گیر

غریبه زمزمه می‌کرد

و باز قلب مرا می‌فشرد در هم درد.

□

سرود می‌خواندم

از آن‌چه بر دل من رفته بود، می‌خواندم

از آتشی که مرا کرده بود خاکستر

از آن غمی که مرا کرد دود، می‌خواندم.