سرود کهنه / هوشنگ چالنگی

اینک دوباره من

خود را قرار می‌دهم آهسته

در کوچه- در برودت- در باران

همچو گیاه کوچک خمیازه

که از دهان پر گس من در باد

اینک دوباره شب

با آنهمه سخاوت بی‌پایان

مانند یک رفیق فروتن

با من به سازش و مدارا

و من سرود کهنه خود را

که یک سرود ساده و تکراری‌ست

در گوش او به زمزمه می‌خوانم

..... ای شب

ای اگه از تمامی اندوهم

من از تمام راز تو آگاهم

دیگر مرا نیاز به صبحی نیست

من خویش را کنار تو می‌خواهم

مجله فردوسی