شب / مهدی جهان دار

نزدیک صبح بود ولی شب نرفته بود	مستی هنوز از سر یارب نرفته بود
می سوختم در آتش و از دست روزگار	تبّت یدی ابی لهب ٍ، تب نرفته بود
گفتم که ذکر یارب خود را عوض کنم	از خاطرم  تمامی مطلب نرفته بود
ایاک نعبد شد و ایاک نستعین	اما خطاب رو به مخاطب نرفته بود
دستی نوشت نام تو را نون والقلم	حتی قلم به سوی مرکب نرفته بود
ناگه ستاره‌ای بدرخسید و ماه شد	مستی هنوز از سر یا رب نرفته بود
نام تو با پیامبران نسبتی نداشت	گوئی به بندگان مقرب نرفته بود
مثل من و تو بنده‌ای از بندگان عشق	یعنی به هیچ ملت و مذهب نرفته بود
آمد بهار من که قرار از دلم ربود	آمد نگار من که به مکتب نرفته بود
فالی زدم به خواجه و خواب از سرم پرید	نزدیک صبح بود ولی شب نرفته بود