به نظر من، شعر کوتاه هیچ.گونه برتری یا کم.تری نسبت به سایر ژانرهای شعر ندارد. این.که گفته می.شود اقبال به شعر کوتاه زیاد شده است، تنها منحصر به اکنون نیست؛ بلکه ما از دیرباز در شعر فارسی به شعر کوتاه اقبال داشته.ایم. ما قالب.هایی چون دو.بیتی و رباعی را داریم و قدیمی.ترین قالب شعر ایرانی، قالبی به نام «خسروانی» است.

در همه.ی ادوار، شعر فارسی رسانه بوده است؛ اما شعر کوتاه، رسانه.ای خاص بوده و این بار خاص را قالبی چون رباعی بر عهده گرفته است. قصیده قالبی است که در دربار استفاده می.شده و بیش.تر از آن برای مدح شاهان بهره گرفته می.شده؛ اما قالبی چون رباعی در خدمت مردم بوده و با آن انتقادهای سیاسی، فرهنگی و اجتماعی بیان می.شده که به سادگی دهان به دهان منتقل می.شده است. بداهه.سرایی نیز که یکی از خاستگاه.های رباعی است، به استقبال از آن کمک کرده است.

مفتون امینی: شعر کوتاه شعر کوچک نیست

شعر کوتاه مساوی با شعر کوچک نیست؛ شعر ممکن است بزرگ و ارزشمند باشد؛ اما رباعی باشد. برخی خیال می.کنند اگر شعر کوتاه شد، دیگر آرایش زبانی و صناعی ندارد.
برخی چون اصطلاحات را نمی.دانند،. تا جمله.ای زیبا شد، به آن شعر می گویند؛ در حالی.که اکثر شعرهای کوتاهی را که من می.بینم، ارزش هنری و آهنگ ندارند. در شعر کوتاه، کلمات باید روی هم بخوابند و سلیس باشند. برخی فکر می.کنند اگر نکته.ای در شعر باشد، کافی است؛ در حالی.که اگر شعر زیبایی هنری نداشته باشد، به جملات قصار.، نصیحت و حکایت نزدیک می.شود. شعر کوتاه و هایکو با شعارهای اخلاقی نزدیکی ندارند.
از نظر من، شاعر اراده کند، می.تواند شعر را در همین میزان یعنی 15 تا 20 سطر ارائه بدهد. بیش.تر از این، حوصله را سر می.برد. شعر اصولا در سطر بیستم تمام می.شود و در ادامه فقط کش می.آید؛ زیرا شاعران فکر می.کنند هرچه شعر طولانی باشد، بهتر است. یکی از ویژگی.های شعر خوب این است که با ادبیات امتزاج داشته باشد و رگه.هایی از ادبیات در شعر باشد. این المان.ها برای خوب تمام کردن هر شعری لازم است. شعر باید ادبیات داشته باشد. ما هم.زمان، هم ادبیات کوچه را و هم ادبیات فاخر را می.خواهیم.
شعر کوتاه مساوی با شعر کوچک نیست؛ شعر ممکن است بزرگ و ارزشمند باشد؛ اما رباعی باشد. برخی خیال می.کنند اگر شعر کوتاه شد، دیگر آرایش زبانی و صناعی ندارد.

اکبر اکسیر: شعر کوتاه می.تواند برای مخاطب امروز بهترین قالب باشد
از دهه.ی 70 که می.شود به نوعی آن را دهه.ی ملی شدن شعر فارسی نامید، شعر از نظر قد، قالب.های مختلفی را آزمود و شعر کوتاه توانست جایگاه ویژه.ی خود را به دست آورد.
سابقه.ی شعر کوتاه در شعر ما امری امروزی و جدید نیست. از آغاز پیدایش شعر معاصر و در دهه.های 40 و 50،. کارگاه.های شاعران و صفحات مطبوعات ادبی، با نظارت و مدیریت شاعران، نوگرایی و نوعی از شعر کوتاه را ارائه دادند که به «طرح» یا «شعرک» معروف شد؛ شعرهایی کوتاه از نظر ساختار و مفهوم هم.پای شعرهای بلند کاربرد داشت. محمد زهری در مجموعه.ی شعر کوتاهش، «مشت در جیب»، با مطلع «شبی از شب.ها»، شعرهای کوتاه درخشانی را به یادگار گذاشت. بیژن جلالی نیز در «روزانه.ها»یش، شعر «ساقه.ی. کوتاه» را به دوستداران شعر کوتاه تقدیم کرد.
استفاده از رسانه.های مجازی توسط شاعران جوان،. در تولید مخاطبان شعر کوتاه مؤثرتر بود؛ شعری که در مدت کوتاه بتواند مفاهیم عالی را در کم.ترین مطلع.ها به نمایش بگذارد. از این جهت ما می.توانیم شعر کوتاه را شعر برتر دهه.ی 80 بدانیم و ادامه.ی آن را در دهه.ی 90 در بین شاعران دنبال کنیم.
هر شعری که آنِ حافظانه را داشته باشد و علاوه بر صنایع شعری، .کیفیت و ویژگی.های اصلی را که یک متن را از شعر جدا می.کند، داشته باشد، ارزشمند است. شعر باید لذتی به شاعر دهد و او را با دنیایی از مفاهیم آشنا کند و لذتی به خواننده دهد؛ وگرنه کمیت مهم نیست.